Meneer Lever kijkt met een norse blik voor zich uit. Hij is zichtbaar ontevreden over iets. Boos kijkt hij ook mij, Gerja, aan. Vertwijfeld blijf ik een moment staan en denk: ‘Zal ik blijven of weggaan?’
Op zo’n moment zou ik ter plekke willen veranderen in miMakker Sophie, maar dat gaat niet. Ik besluit een paar stappen in zijn richting te doen. “Goeiemorgen Ben,” zeg ik op vriendelijke toon in een poging zijn stemming te beïnvloeden. Bewust gebruik ik zijn voornaam, omdat hij dat graag heeft. Maar zijn duistere, voor mij onbekende blik, verandert niet.
Het is zo’n moment dat ik ook even niet weet wat te doen, maar waarin ik wel bewust even afwacht. Dan pakt meneer plotseling mijn arm. “Ik ken jou!”, roept hij en zijn gezicht verandert als bij toverslag. Hij straalt en lacht van oor tot oor. Ik knik verrast en we praten samen over de herkenning. Wanneer ik weer ga blijft hij nog nagenietend achter. Met een glimlach loop ik naar mijn kleedruimte om mij om te kleden als Sophie.
Mensen-mens
Even later belandt Sophie weer in de huiskamer waar meneer Lever is. Hij zit op zijn praatstoel en vertelt haar dat het op de huiskamer soms een echte puinhoop is. “Kijk hem bijvoorbeeld”, en hij wijst naar een nieuwe bewoner. “Die kan er ook wat van. Daar mogen wel gespecialiseerde mensen voor komen.” Dan valt hij even stil en denkt na, om vervolgens op onweerlegbare toon te zeggen: “Maar het is ook een mens hé, vergeet dat niet! Maar dat hoef ik jou niet uit te leggen.”
“Vind je het goed dat ik even naar hem toe ga?”, vraagt Sophie hem. “Jazeker vind ik dat goed. Want jij bent een mensen-mens.”
Wat een flexibiliteit wordt er verwacht van mensen met dementie. Ze moeten zich aanpassen in een omgeving die niet bekend is en waar veel onverwachte dingen gebeuren. Ze leven samen met anderen, maar kunnen zich ook heel alleen voelen. Alleen in een wereld waarin ze ook elkaar niet altijd meer begrijpen. Wat kan ik begrijpen dat men af en toe heel erg boos is. Maar gelukkig kunnen we met oprechte aandacht de ander het gevoel geven dat hij of zij er toe doet. Net zoals meneer Lever het heel zuiver aan Sophie uitlegt. Prachtig!
Gerja Visscher