Plof. Er valt een rouw-envelop op de mat achter onze voordeur. Als ik deze open maak lees ik dat Jan de Klok is overleden, hij is 96 is geworden. Een week voor zijn overlijden was ik nog bij hem op bezoek, als miMakker Bakkie. De afgelopen twee jaar bezocht ik zijn woning in het verpleeghuis maandelijks. Jan bleek een bijzondere man met een eigen mening. Hij had humor en een stel ogen die hij niet in zijn zak had zitten. We ontdekten dat we allebei uit het Westland kwamen. Dat gaf een band, er was herkenning. We hadden regelmatig lol met elkaar. Zijn dochter, die ik in zijn woning ook wel ontmoette, stuurde me een poos geleden een foto in een envelop. Op deze foto poseert haar vader voor haar, samen met mij. Jan en miMakker Bakkie staan er breed glimlachend op. De foto was voor mij en niet om te delen met anderen, vertrouwde ze me toe. De rest van de familie vond dat wat lastig. Ik respecteerde dat natuurlijk.
Als ik naar aanleiding van de rouwkaart de dochter een digitale condoleance stuur, krijg ik al snel een reactie terug. Het is een uitnodiging aan mij om, ondanks het besloten karakter van het afscheid, de dienst online bij te wonen. Met de code in de aanslag meld ik me vervolgens op de afgesproken dag en tijdstip. Vanachter het scherm van mijn laptop ben ik ineens toeschouwer van het afscheid van Jan de Klok. De dienst begint met het lied over de 24 rozen.
In de winter van zijn leven
Het is een mooi afscheid, met een terugblik waarin ook veel humor in terug klinkt. Wanneer de dochter de speech overneemt van haar broer, vertelt zij over de laatste 5 jaar van haar vader in het verpleeghuis. Tot mijn verbazing verschijnen er plots op de beide beeldschermen naast de kist foto’s van haar vader, samen met miMakker Bakkie. Het zijn een aantal foto’s, snel achter elkaar afgespeeld. Ze geven even een vrolijke noot in het geheel. Dochter Yvonne vertelt over de speciale band die Bakkie met haar vader had, de beelden spreken voor zich. De muziek die na haar woorden klinkt is; ‘Het Ballonnetje dat danst in de wind’, van Toon Hermans. Heel toepasselijk, omdat Bakkie en Jan wel van spelen met een ballon hielden.
Vandaag stond ik op een bijzondere manier, samen met zijn dierbaren, stil bij het overlijden van een bijzonder mens. Jan de Klok, in de winter van zijn leven heb ik hem ontmoet. Een leven dat 96 jaar duurde en miMakker Bakkie mocht het laatste stukje met hem meebeleven, ook al was het maar even. Stil zit ik achter het beeldscherm, met ontroering heb ik ook dit afscheid meebeleefd.
Myra Steens