Mevrouw Brug is onlangs gevallen en heeft veel pijn. Ze is even uit bed geweest in een rolstoel, maar dat houdt ze nog niet lang vol. Omdat ze alleen op haar kamer erg onrustig wordt, ligt mevrouw in bed in de huiskamer. Angstig roept ze ook hier steeds: “Zuster, zuster!”

Hou maar op!

Al op de gang hoort miMakker Loeloe hoe mevrouw Brug aan het roepen is en ze loopt de huiskamer binnen “Oh, gelukkig daar ben je!” zegt mevrouw en ze gebaart dat Loeloe dichterbij moet komen en wijst naar de stoel naast het bed. “Ga daar maar zitten!” zegt ze. Mevrouw haar benen gaan onrustig heen en weer. Ze huilt soms zachtjes, zucht dan weer eens en ze pakt naar haar hoofd. “Ze hebben gezegd dat ik…………?” vragend kijkt ze Loeloe aan: “Ik weet het niet meer!” En weer huilt ze. Loeloe zegt niets, maar begint ook zacht te huilen. “Jij hoeft niet te huilen hoor!” zegt mevrouw, “Zo erg is het niet.” Even lijkt het alsof mevrouw wat rustiger wordt, maar al snel begint ze weer te roepen: “Zuster!” Loeloe luistert, praat geruststellend, raakt mevrouw even aan, neuriet en zingt. Maar steeds zegt mevrouw: “Hou maar op, het helpt toch niet!” Dan besluit Loeloe om gewoon stil te blijven zitten en niets te doen. Mevrouw zucht en kreunt, huilt en roept. Soms is ze even stil, sluit dan haar ogen en lijkt tot rust te komen. Maar steeds begint ze weer opnieuw te roepen. Maar wanneer ze elkaar even aankijken, verschijnt er een kleine glimlach op het vermoeide gezicht van mevrouw.

Na ongeveer een half uur staat Loeloe op om te gaan. Ze steekt haar hand uit om gedag te zeggen en mevrouw Brug pakt deze met haar beide handen vast en zegt: “Dankjewel dat je bent gekomen, echt heel erg lief!” Dan gaat Loeloe. Nog lang klinkt het geroep van mevrouw: “Zuster!”

Hier ben ik

Ik, Nel, overdenk later het bezoek aan mevrouw Brug. Ondanks alle pogingen mevrouw gerust te stellen leek Loeloe niet tot haar door te dringen.Toch was haar aanwezigheid blijkbaar fijn voor mevrouw. Er zijn en luisteren. Loslaten dat er iets zou moeten veranderen, hoe moeilijk dat soms ook is. Accepteren dat het is zoals het is. Steeds weer vanuit een gevoel van respect voor de ander. Alleen maar laten voelen, ‘Hier ben ik’. Dat is soms meer dan genoeg.

Nel Hoogervorst

Share This