Wanneer miMakker Loeloe over de gang loopt, ziet ze de deur van de slaapkamer van meneer Volder open staan. Hij ligt meestal in bed. Spreken is moeilijk geworden voor hem en steeds vaker is hij diep verzonken in zichzelf. Loeloe gaat naar hem toe en blijf naast zijn bed staan, hij blijft staren in de richting van het plafond. De enige beweging aan hem is het ritme van zijn ademhaling en in dat ritme begint Loeloe zacht te neuriën.

Terwijl ze neuriet blijft ze naar meneer kijken en ze ziet hoe zijn manier van kijken langzaam verandert. Zijn wenkbrauwen gaan wat omhoog, hij kijkt een beetje verbaasd, dan draait hij langzaam zijn gezicht naar haar toe en zijn ogen ontmoeten de hare. Op dat moment ziet hij Loeloe, zijn ogen lichten op en er verschijnt een lach op zijn gezicht. Hij probeert wat te zeggen, het zijn klanken en terwijl ze naar hem luistert hoort ze zo’n blijheid in zijn stem. Ze lacht naar hem en reageert in klanken terug en er ontstaat een heel gesprek in klanken, jabbertaal. Dan tilt hij zijn armen op en legt die achter zijn hoofd op het kussen.

Zo ligt hij volkomen op zijn gemak naar Loeloe te kijken met een wat vragende uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij afwacht wat er gaat komen. Zijn verhaal lijkt klaar, zij moet nu maar met het hare komen. Loeloe jabbert weer vrolijk verder. Eerst is ze nog wat aftastend, maar aan haar toehoorder te zien is het prima zo. Hij knikt eens bemoedigend, lacht, kijkt verbaasd, fronst nog een keer zijn wenkbrauwen, lacht weer.

Geen barst

Door zijn reacties wordt Loeloe steeds enthousiaster, ze jabbert de sterren van de hemel, beweegt met haar armen mee als in een dans, bij een zeer levendig verhaal in klanken. Meneer Volder ligt stil te genieten. In de afstemming met hem ervaart Loeloe het moment dat het genoeg is, ze rondt haar klankenverhaal af en kijkt meneer zeer voldaan aan. Maar dan kijkt hij haar wat meewarig aan, schudt zijn hoofd en zegt glashelder: “Het is erg leuk wat je daar vertelt, maar ik versta er geen barst van!” Loeloe kijk zo beteuterd dat hij het uitschatert en dan schiet ook zij in de lach. Hun schaterlach galmt door de kamer naar de gang. Verbaasd kijken een paar verzorgenden om de hoek, om vervolgens mee te lachen, want het klinkt zo aanstekelijk

miMakkeren is humor waar je het niet verwacht.

Nel

Share This