De ontmoetingen duren minder lang. Het contact is echter even intens, misschien nog wel bewuster dan daarvoor.
Samen een dansje doen is lang geleden. In slakkengangetje door de gang schuifelen is zelfs niet meer te doen. Waar woorden en klanken er eerst nog waren, lukt dat nu ook niet meer. Meneer Bloem heeft dat donders goed in de gaten. Met de week ziet miMakker Stip hem verdrietiger en geslotener worden. Het hoeft voor hem allemaal niet meer.
Wat niet is veranderd is de grote stralende lach, de ondeugende ogen en de liefdevolle aanraking. Elke keer als meneer Bloem en Stip elkaar treffen is daar die intense verbondenheid via de ogen en een glimlach. Zelfs af en toe nog een schaterlach en een gedeeld gevoel via de handen en het hart. Voor meneer hoeft het allemaal niet meer. Maar zolang hij er nog is, zijn er bijzondere ontmoetingen en is er verbondenheid.
miMakker Stip (Petra van der Velde)