Maaike heeft een ernstige verstandelijk beperking. Er is ook dementie bij haar vastgesteld en contact maken is steeds moeilijker geworden. Het is niet meer duidelijk waar je haar nog een plezier mee kan doen. Vaak zit ze in een stil hoekje van de huiskamer en wiegt wat heen en weer, verzonken in zichzelf. De activiteiten van de andere bewoners gaan volledig aan haar voorbij.
Wanneer miMakker Loeloe de huiskamer binnenkomt, ziet ze Maaike apart zitten. Ze staart naar de grond en beweegt haar bovenlichaam voortdurend van voor naar achter. Maaike kijkt niet op wanneer Loeloe een levendig contact heeft met de andere bewoners. Ze wiegt en wiegt en lijkt volledig op te gaan in haar eigen bewegingen. Loeloe heeft het spel met de anderen afgerond en kijkt naar Maaike. Ze begint mee te wiegen en komt langzaam dichterbij. Loeloe schuift zachtjes een stoel naar Maaike en gaat al wiegend recht tegenover haar zitten. Wanneer Maaike naar voren beweegt, gaat Loeloe naar achteren en gaat Maaike naar achteren, dan beweegt Loeloe naar voren. Heen en weer, heen en weer. Maaike kijkt nog steeds naar beneden, Loeloe ook.
Een sfeer van geluk
Heel langzaam verandert er iets in het samen wiegen, het gaat niet meer helemaal gelijk. Na een poosje wiegen ze steeds van elkaar af en naar elkaar toe, tot hun hoofden elkaar bijna raken.
Plotseling, wanneer hun hoofden vlak bij elkaar zijn, houdt Maaike ineens op met wiegen. En omdat Loeloe zo intens de beweging van Maaike mee beleeft, houdt ook zij op. Stil zitten ze daar, hun voorhoofden maar een centimeter van elkaar verwijderd. Dan legt Maaike haar hoofd tegen dat van Loeloe, ze tilt haar handen op en slaat haar armen om de hals van Loeloe. En daar klinkt een lach, de lach van Maaike. Een heerlijke, heldere, vrolijke lach! Ook Loeloe begint te lachen, zij slaat haar armen om Maaike heen. Zo zitten ze daar samen in een intense omhelzing en met zoveel plezier. Ze schateren het samen uit. De andere bewoners reageren op de lach van Maaike en Loeloe . Het is zo aanstekelijk. De sfeer in de huiskamer is vol geluk. En in deze sfeer gaan langzaam de armen van Maaike naar beneden en legt Loeloe haar handen in die van Maaike. Dan tilt Maaike haar hoofd omhoog en kijken een paar stralende ogen Loeloe aan. Maaike lacht en straalt en maakt contact.
En ik, Nel, word weer eens in het diepst van mijn hart geraakt. Want dit zijn de momenten waar het om gaat. Die onverwachte, meest verrassende, ongelofelijk kostbare ontmoetingen in een contact van hart tot hart.
Nel Hoogervorst