Vanuit haar ooghoeken ziet miMakker Maus dat meneer Volk door een medewerker de huiskamer wordt binnen gebracht. Meneer zit in een rolstoel met een blad er voor, zijn armen rusten er op. De voetsteunen zijn van de stoel verwijderd, nu kan meneer zich zelfstandig voortbewegen. Zijn voeten bewegen in kleine stapjes over de vloer. Hij trippelt vooruit en achteruit naar verschillende hoeken van de ruimte. Zo heeft meneer toch bewegingsvrijheid. Maus bekijkt van een afstand geamuseerd toe hoe hij zich voort beweegt.
Terwijl meneer de ruimte verkent tikt hij ondertussen met zijn vingers op het blad. Dit maakt Maus nieuwsgierig. Ze stapt rustig op meneer af en zorgt dat ze op ooghoogte voor hem zichtbaar is. Ze zegt niets, maar spiegelt zijn bewegingen en tikt met haar vingers mee op het blad. Ineens pakt meneer zacht de polsen van Maus vast, zijn handen omsluiten haar slanke polsen. Langzaam schuift hij zijn ene hand over haar onderarm naar boven. Maus wacht af en laat de regie bij meneer.
Zo’n lief gebaar
Wanneer ze een kleine beweging met haar andere hand maakt, laat meneer zacht zijn vinger door de vingers van Maus glijden. Hij volgt hierbij de contouren van haar hand. Meneer is heel ontspannen, zijn handen bewegen rustig omhoog en omlaag. Er is alle tijd. Dan pakt hij Maus haar onderarmen weer vast, nu iets steviger. Hij buigt zijn hoofd wat naar voren. Maus maakt dezelfde beweging en hun hoofden raken elkaar bijna. Opeens voelt Maus drie kusjes op haar wang. Maus lacht, ze is zo blij verrast is. Rustig, maar met een brede glimlach neemt zij even later afscheid.
Het was voor mij, Mieke, zo’n bijzondere ervaring. Meneer Volk overviel Maus met zo’n onverwacht lief gebaar, dat een rilling van vreugde door mij heen ging. Met ontroering kijk ik dan ook terug op deze ontmoeting.
Mieke Huisman