De zon schijnt, de temperatuur is aangenaam en ik ben in goed gezelschap. Vandaag ga ik met een viertal collega miMakkers spelen voor kinderen die op een asielcomplex verblijven. Een compleet nieuwe ervaring.
Het is niet voor het eerst dat ik op een terrein kom waar asielaanvragers gehuisvest worden. Maar in vergelijking met mijn eerdere ervaringen zijn de gebouwen hier relatief nieuw. Het zijn rechte blokken. Uitgezonderd de ronde ramen van het waslokaal, is er weinig speelsheid te bekennen. Het doet me denken aan een kazerne.
De ontvangst op het terrein in Ter Apel is bijzonder hartelijk en de medewerkers zijn gastvrij. Onze begeleider draagt een portofoon. Wij niet, wat inhoudt dat we zonder assistentie niet alleen het terrein over mogen. Onder begeleiding brengen wij met de auto’s onze bagage naar de recreatieruimte. Om veiligheidsredenen moeten deze weer terug gebracht worden naar de parkeerplaats voor de slagbomen.
Dat er ook andere bezoekers met bagage lopen, verraadt dat meer mensen hier voor het eerst zijn vandaag. COA Ter Apel is namelijk de eerst opvangplek voor vluchtelingen in Nederland. De reden van hun bezoek staat echter in schril contrast met dat van ons. Hopelijk voelen ze zich wel net zo welkom.
De woorden van onze begeleider tijdens de rondleiding over hoe hij soms Afrikaanse vrouwen ziet binnenkomen, raken me diep. Liever had ik ze niet gehoord, het maakt indruk. Maar het is wel de realiteit. Loslaten denk ik.
Twee uur later staan wij: miMakker Stip, Bakkie, Blos, Zozo en Sophie in een kring in de kleedkamer. We staan even stil bij elkaar op zoek naar verbondenheid. Dit avontuur is zo anders dan dat we gewend zijn. Wat staat ons te wachten?
Even later lopen Bakkie en Stip vol vertrouwen achter de muziek van Zozo de kleedruimte uit. Sophie en Blos gaan als laatste, hand in hand. Dapper lopen ze om de hoek, elk langs een kant van de plotseling opduikende pilaar. Dat gaat niet, wat raar. Ze proberen het nogmaals en horen achter zich een paar kinderstemmetjes praten en lachen. Hopeloos raken de twee miMakkers in de knoop. Dan voelen ze kleine handjes. Twee kinderen bevrijden Blos en Sophie uit hun benarde positie en nemen hen mee, achter de muziek aan. Terug naar de vrijheid. De kinderhandjes blijven hen vasthouden. Eventjes rent het meisje van Sophie weg, maar binnen een paar tellen is ze er weer. En alsof ze Sophie al jaren kent, pakt ze haar hand vol vertrouwen weer vast. Het avontuur is begonnen.
Als een rollercoaster beleef ik de rest van de middag. De verwachte 30 tot 40 ouders met kinderen, blijken aan het eind van de middag rond de 100 te zijn geweest. De twee keer drie kwartier voelen aan als het dubbele. Het is spelen, plezier maken, begrenzen en weer spelen, plezier maken en begrenzen. De kinderen zijn bij toerbeurt rustig en uitgelaten. Maar bovenal stralen ze. Net als de ouders die dit alles met hun smartphones zoveel mogelijk proberen vast te leggen. Voor familie, voor hen zelf, voor de kinderen. Het is een feest. Aan het eind worden we door de kinderen overladen met welgemeende knuffels. Ik ben diep onder de indruk.
Bij het omkleden komen bij mij de tranen. Alle indrukken en emoties worden me teveel. Ik laat ze de vrije loop, want ik leef in een vrij land. En hopelijk zij straks ook, waar dat ook mag zijn. Want een leven in vrijheid, dat gun ik iedereen.
Gerja Visscher