Vandaag wordt miMakker Sophie bij het beeldbellen voor het eerst begeleid door Liesbeth. Zij kent de bewoners nog niet zo goed. Sterker, ze heeft Sophie nog nooit live aan het werk gezien. Desalniettemin durven we het allebei aan dat ze Sophie begeleidt bij het beeldbellen.

‘Ik zit klaar’, app ik haar. ‘Ik zit naast een heel verdrietige mevrouw van Groningen. Ze houdt haar ogen nog dicht’, lees ik als reactie. ‘Oké’, app ik terug. ‘Poging doen?’, vraagt Liesbeth. ‘Zet hem maar aan’, is mijn antwoord. ‘Oké’, komt het snel terug.

Wachtend tot er verbinding is, zet ik mijn rode neus op. Als de beeldconnectie er is, schrik ik toch even. Mevrouw van Groningen heeft haar handen voor haar ogen geslagen en is in zichzelf aan het brabbelen. Gelukkig zie ik Liesbeth ontspannen naast haar zitten. Met een rustige en kalmerende stem hoor ik haar tegen mevrouw praten. Ik haal ook even diep adem. Wat ik vooraf met Liesbeth besprak is nu enorm belangrijk. ‘Het is zoals het is’, vertelde ik haar. ‘Als wij iets van iemand verwachten, dan voelt iemand dat.’

Sophie neemt de tijd om goed naar mevrouw van Groningen te kijken. Dan begint ze zacht mevrouw haar naam te noemen. Er komt geen reactie. Mevrouw blijft zichzelf afschermen met haar hand voor haar gezicht. “Ik heb iemand die jou graag wil zien”, probeert Liesbeth. “Dat is Sophie. Haal je hand maar even voor je gezicht weg.” Voorzichtig pakt ze mevrouw haar hand en laat hun handen zakken. “Kijk”, zegt ze, terwijl ze de laptop beter in het gezichtsveld van mevrouw zet. Maar mevrouw houdt nog steeds haar ogen gesloten en ziet Sophie niet.

Beetje vreemd, maar wel goed

Nu pakt Sophie haar ukelele en begint hier op te spelen. Langzaam doet mevrouw één oog open. Ze kijkt echter niet naar Sophie op het scherm, maar schuin naar Liesbeth. Sophie moet er om glimlachen. Mevrouw lijkt eerst te polsen wie ze naast zich heeft, groot gelijk. Maar wanneer Sophie wat luidruchtig begint te zingen bij de ukelele, kijkt ze naar het scherm. Mevrouw begint mee te bewegen op de maat van de muziek. Liesbeth beweegt met haar mee. “Wie ben jij?”, wil ze van Liesbeth weten. En als deze haar naam heeft gezegd vervolgt mevrouw over Sophie: “Ja die ken ik. Ze lijkt een beetje vreemd, maar is wel goed.”

Het ijs is gebroken en mevrouw haar stemming is 180 graden gedraaid. Samen zingen, bewegen en lachen ze. Spelen met hun handen en geven elkaar luchtzoenen. Het wordt bijna een wedstrijdje wie het beste klapzoenen kan geven. Wanneer Sophie na een poosje wil afronden, is mevrouw het hier niet mee eens. Liesbeth schuift nu de laptop bij mevrouw op schoot. En samen gaan ze nog even door. “Interzorg”, leest mevrouw als ze heel dicht met haar hoofd bij het scherm zit. “Dat is in zorg, zo moet je dat bekijken”, legt ze Liesbeth en Sophie uit. Als het dan toch zover is dat er afscheid genomen gaat worden, zwaait mevrouw Sophie uit. Wel met een afspraak voor een volgende keer.

De verbinding wordt verbroken, zodat Liesbeth mevrouw van Groningen naar de huiskamer kan begeleiden. Zelf zit ik verwonderd over deze beeldbel-sessie na te denken. Samen zijn we op een unieke manier in staat geweest om mevrouw uit haar isolement te halen. En waarom ons dit lukte? Beiden stonden we er onbevangen in. Zonder verwachtingen, met een open houding volgden we mevrouw. We stemden af, gaven mevrouw de ruimte. Hierdoor zag Liesbeth de mogelijkheid om mevrouw haar hand voorzichtig weg te halen en zag Sophie in het schuine oog van mevrouw een opening tot contact.

Gerja Visscher

Share This