Met regelmaat komt miMakker Bluumke op bezoek bij de bewoners van de verpleegafdeling. Samen ontdekken en genieten ze van wat er is. De schittering in de ogen van de mensen die zij bezoekt zegt genoeg. Het zijn kostbare momenten van contact die beleefd worden in het nu. Of er iets van onthouden wordt, daar twijfelt ze vaak aan. Maar wanneer ze als Marie-Claire over de afdeling wandelt, wacht haar toch een verrassing.
Marie-Claire heeft zich nog niet omgekleed tot Bluumke. Ze loopt over de gang en komt mevrouw Roers tegen. Mevrouw ziet er moe uit. “Hoe gaat het met u?”, vraagt Marie-Claire belangstellend aan haar. Dan zegt mevrouw: “Op en af. Maar van de week hebben we bezoek gehad van een hele leuke, grappige dame. Ze keek om een hoekje van de deur, ik heb haar klappend ontvangen. Ik heb zo van haar genoten en de andere dames ook. Ik hoop haar snel weer te zien.” En terwijl mevrouw dit vertelt straalt haar gezicht nog na van het plezier dat ze beleefd heeft aan het bezoek van Bluumke.
Marie-Claire wordt er helemaal warm van en zegt glimlachend: “Dat hoop ik ook!”
Steeds weer weten mensen met dementie mij te verrassen met hun reacties. Wat brengt het toch veel moois.
Marie-Claire