Rita, een vrouw met een verstandelijke beperking, zit te breien. miMakker Nantje kijkt het geïnteresseerd aan. ‘Wil je ook?’ vraagt Rita. Ja, natuurlijk. Nantje krijgt een ander breiwerkje. Om te beginnen pakt Nantje het breiwerk helemaal verkeerd vast, bij de uiteindes van de naalden. ‘Andersom’ zegt Rita. Nantje draait het breiwerk ondersteboven. ‘Nee andersom’ lacht Rita. Nantje draait het breisel weer om.
Na wat gehannes over en weer heeft Rita het voor elkaar dat Nantje het breiwerk goed vast heeft. Nu kan het breien beginnen. Rita doet het voor en Nantje kijkt toe. Ze ziet hoe Rita het garen omslaat. Vervolgens pakt Nantje dezelfde draad als waarmee Rita breit en slaat deze om haar eigen breinaald. ‘Nee, nee’ lacht Rita hoofdschuddend. Nantje bakt er helemaal niks van. Rita glimt van trots, zij is Meesterbreier.
Hoe vaak wordt iemand met een verstandelijke beperking geconfronteerd met wat hij of zij niet kan? Nantje gaat uit van wat de ander wel kan, zij is onhandig en doet de dingen niet zoals ‘het moet of hoort’. Nantje doet dingen fout en wordt gecorrigeerd door de ander. Hoe fijn kan het zijn om eens niet degene te zijn die gecorrigeerd wordt? Het geeft gewoon een goed gevoel wanneer je iets goed kan en dat je het iemand anders kan leren. En miMakker Nantje is een hele dankbare leerling.
Nanda Niemeijer