Mevrouw Bloem gaat erg achteruit. Ze ligt in bed en is niet alleen. Roos, haar dochter, waakt al dagen bij haar. Mevrouw Bloem slaapt veel en reageert nauwelijks meer op wat er om haar heen gebeurt. Roos heeft de hand van haar moeder in de hare. Af en toe wrijft ze liefdevol over haar moeders wang.
De deur van de kamer staat op een kier. Loeloe klopt zachtjes op de deur en wacht. Roos kijkt op en ziet Loeloe. Ze glimlacht verdrietig en zegt fluisterend: “Moeder neemt afscheid, ik denk niet dat ze nog weet dat je er bent. Ze praat al dagen niet meer, maar kom binnen hoor.” Loeloe neemt de uitnodiging aan en komt stil naast het bed staan. Ze kijkt van moeder naar dochter. Over de wangen van Roos lopen tranen.
Zacht begint Loeloe te neuriën. Roos glimlacht en fluistert: “Mooi, daar hield moeder zo van als je bij haar kwam!” En stil luistert Roos naar de stem van Loeloe en kijkt naar haar moeder. Plots gaan de ogen van mevrouw Bloem langzaam open. Roos kijkt heel verbaasd. “Maar moeder toch!” zegt ze met een brok in haar keel. Mevrouw Bloem kijkt naar Roos en dan naar Loeloe. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht en heel teder zegt ze: “Wat mooi, jullie lijken op elkaar!”
Intens afscheid
Roos en Loeloe kijken elkaar verbaasd aan en schieten dan tegelijkertijd in de lach. Het klopt. Roos heeft een mooie bloem in haar zwarte opgestoken haren. Haar lippen zijn rood en ze draagt prachtige sieraden. Loeloe heeft een zwarte hoed met vlinders, vuurrode lippen en uitbundige sieraden. Ze kijken samen weer naar mevrouw Bloem. “U heeft zo’n mooie dochter!” zegt Loeloe. “Dat weet ik en ze is ontzettend lief!” spreekt mevrouw Bloem uit en haar ogen stralen. Roos huilt van ontroering en Loeloe houdt het ook niet droog. Mevrouw Bloem sluit haar ogen weer en haar gezicht ziet er zo vredig uit. “Dankjewel!” snikt Roos. “Jij ook” zegt Loeloe. Die nacht overlijdt mevrouw Bloem.
Zo’n intens afscheid mogen meebeleven tussen moeder en dochter. Het raakt zowel Loeloe als Nel diep in het hart.
Nel Hoogervorst