Peter, een man van 73 jaar, zit aan tafel in de huiskamer van het verpleeghuis. Papier ritselt in zijn handen. Stapeltjes papier gaan steeds weer in en uit zijn borstzak. Met grote ogen volgt hij zijn eigen handelingen. Hij merkt dat miMakker Bakkie naar hem kijkt en aandachtig volgt wat hij doet. Hun ogen ontmoeten elkaar. Met een zachte stem komt hierbij ook zijn beperkte taal op gang. Een terugkerende glimlach siert zijn gezicht, zijn ogen glinsteren blij.
Ook de vrouw van Peter is er, Susan. Ze kwam Peter en Bakkie al eerder die middag samen op de gang tegen. En ze was zeer verbaasd dat haar man het zichtbaar fijn vond om met Bakkie in contact te zijn.“Kun je het een keer voordoen aan het zorgpersoneel hier?”, vroeg ze aan Bakkie. “Het lukt hen maar niet om met hem in contact te komen”.
Ik neem je mee
Bakkie nodigt Susan uit naast hen komen zitten. Bakkie blijft in contact met Peter, volgt en deelt zijn fascinatie voor het papier, het opvouwen en wegstoppen. Susan kijkt met haar mee. Soms probeert Bakkie iets nieuws in te brengen, maar tevergeefs. Peter reageert daar niet op. Terwijl Bakkie haar focus bij Peter houdt, legt ze aan Susan uit wat ze doet, om haar zo mee te nemen in de wonderlijke wereld van het contact. Bakkie benoemt de eenvoud van de zaken die Peter boeien, het spel wat ontstaat en wat wel eeuwig door zou mogen gaan van hem Dat iets nieuws inbrengen het contact zelf kan verstoren hebben ze samen zien gebeuren. Wat gaat er toch allemaal in het hoofd van Peter om?
Vanmiddag vormden ze met hun drieën een bijzondere driehoek van contact. Met interesse in elkaar zaten ze zich met elkaar te verbazen wat voor boeiend materiaal papier toch ook is. Peter deelde het plezier dat hij er aan beleefde en zijn vrouw en Bakkie genoten daar weer samen van.
Myra Steens/ miMakker Bakkie