Wanneer je na een intensief en leerzaam opleidingstraject bij Stichting miMakkus, eindelijk miMakker bent, begint het pas echt. Ik vergelijk het wel eens met het behalen van je rijbewijs, echt autorijden leer je in de praktijk. Gelukkig sta je er dan als miMakker niet alleen voor. Om je certificaat van miMakker te behouden is een supervisiedag één van de twee scholingsdagen die je jaarlijks moet volgen. Tijdens deze dagen speel je als miMakker in een voor jou onbekende zorginstelling. Je bedenkt zelf wat jouw leerdoel zal zijn voor die dag. Een collega-miMakker en een coaching-docent van Stichting miMakkus observeert je tijdens dit bezoek. Na afloop bespreek je samen wat je gezien, ervaren en geleerd hebt. Het is ook altijd wel spannend, het meekijken en bewoners bezoeken die je nog nooit ontmoet hebt. Graag deel ik een ervaring van die dag.
De kracht van de tas
Wanneer miMakker Sophie de voor haar onbekende huiskamer binnen loopt, wordt er direct op haar gereageerd. Er is echter één mevrouw die Sophie niet lijkt op te merken. Ze zit in een rolstoel en is volledig in zichzelf gekeerd. Langzaam probeert Sophie in haar gezichtsveld te komen. Wanneer ze ziet dat mevrouw Sophie haar wiebelende voeten heeft opgemerkt, komt ze langzaam dichterbij. Uiteindelijk rolt Sophie, zittend op een rollator, tot naast de rolstoel van mevrouw. Ze zet voorzichtig haar glinsterende, fuchsia roze handtas op het tafelblad. Mevrouw reageert echter niet. Sophie opent de rits van de tas en maakt daarbij een geluidje. Ze ziet nu dat de interesse van mevrouw wordt gewekt. Sophie haalt meer spulletjes uit haar tasje en maakt steeds een geluidje bij het neerzetten. Maar de aandacht van mevrouw is al weer weg.
Dikke zoen
Sophie stopt alles maar weer terug in het tasje. Ze is enigszins teleurgesteld, doet ze iets niet goed? Maar wanneer ze de rits van het tasje dichttrekt gaat ineens de hand van mevrouw richting naar de tas. Sophie laat van schrik haar tasje los en dan gaat ook de andere hand van mevrouw naar de tas. Ze pakt de tas stevig vast en trekt die naar zich toe. Het is geweldig om te zien hoe de zo in zichzelf gekeerde mevrouw de tas afpakt en Sophie daarbij met een triomfantelijke glimlach aankijkt. Terwijl Sophie nog langs andere bewoners gaat, laat ze de tas bij de mevrouw. Ze houdt deze helemaal tegen zich aan geklemd als een kostbare schat, vastbesloten niet meer los te laten. Sophie besluit de tas bij mevrouw te laten en later maar te zien of ze het nog terug krijgt. Afpakken zou het moment te zeer verstoren. Gelukkig mag Sophie de tas na afloop van het bezoek weer meenemen en krijgt ze zelfs een dikke zoen van de onbekende mevrouw.
Evalueren; luisteren naar elkaar
Als Gerja evalueer ik de ontmoeting als Sophie met de collega miMakker die mij observeerde. We genieten nog even samen na, wat was het een mooi moment met de mevrouw en de tas. Wanneer ik als Sophie niet had geluisterd naar wat deze mevrouw echt wilde, dan had ze dit gevoel van plezier bij mevrouw weggenomen en was ze weer in zichzelf gekeerd. Het was zo mooi om te zien wat er kan ontstaan wanneer de bewoner de regie krijgt. Dat was voor mijzelf weer een belangrijk leermoment die dag.
Gerja