Mieke heeft een ernstige, verstandelijke beperking. Ze is vaak onopvallend aanwezig. Meestal is ze stil bezig met haar werkje en reageert nauwelijks op de dingen die om haar heen gebeuren.
Vandaag zit ze aan de tafel en is volledig in haar eigen wereldje. miMakker Loeloe is al een poosje in de kamer en heeft af en toe even naar Mieke gekeken, terwijl die bezig is met plakken en verven. Ze smeerde steeds wat verf op een vel papier, in trage bewegingen. Daar is ze nu klaar mee en ze kijkt naar haar handen. Haar duimen beweegt ze voortdurend tegen haar vingertoppen in een eentonig ritme. Ze kijkt er aandachtig naar en is er helemaal door in beslag genomen.
Loeloe kijkt ook naar de handen van Mieke en begint zachtjes met haar eigen vingers op tafel te tikken, in het ritme van Mieke mee. Met ieder tikje komt Loeloe dichterbij. Wanneer ze bijna bij haar is, ziet Mieke de handen van Loeloe op de tafel. Loeloe gaat nu naast Mieke zitten en draait haar hand heel langzaam open en tilt deze iets omhoog. Bijna direct tilt Mieke haar hand ook op en legt deze in de hand van Loeloe. Op het moment dat Loeloe haar hand om de hand van Mieke sluit en haar aankijkt, kijkt ze recht in een paar stralende ogen en een lach breekt door. Er is zoveel blijheid te zien in die prachtige, blauwe ogen. Hand in hand zitten ze daar, elkaar aankijkend. En Loeloe voelt dat dit genoeg is. Meer hoeft niet, gewoon volledig genieten van elkaars aanwezigheid. Het kijken in elkaars ogen en het ervaren van de ander in een wereld van eenvoud.
Soms lijkt iets heel klein, maar voelt het zo intens. Het is de ander de ruimte geven om er volledig te zijn in haar beleving in een contact van hart tot hart.
Nel