Mevrouw Willemens haar situatie is complex. Te veel prikkels in haar omgeving maken haar onrustig. Te weinig ook. Grommen, krijsen, intens verdriet en fysieke onrust wisselen elkaar af. Ontspannen rust-momenten inmiddels gelukkig ook. Bij zorg-momenten is schreeuwen, schelden en knijpen niet ongewoon.
Door het tempo te vertragen merken de verzorgenden dat de zorg-momenten prettiger voor mevrouw en henzelf verlopen. Voor haar eigen veiligheid ligt mevrouw in een bed met voldoende bescherming, zodat ze zich niet kan bezeren. Omdat haar nek scheef gegroeid is, kan ze haar hoofd niet meer recht krijgen. Haar bottenstructuur is broos, haar lichaam iel. Het is schrijnend haar zo te zien. Er zijn naar aanpassingen gezocht in haar dag-structuur, waardoor mevrouw zich wat beter lijkt te voelen. De laatste tijd merkt miMakker Sophie dat er sindsdien vaker bijzondere momenten van contact ontstaan. Kostbare contactmomenten waarin mevrouw laat zien wat haar belevingswereld is.
Wanneer miMakker Sophie vandaag bij mevrouw Willemens op de kamer komt, ziet ze in één oogopslag dat mevrouw vandaag meer ontspannen is dan anders. De ruggensteun staat iets omhoog, waardoor mevrouw comfortabel ligt. Ze is wakker en maakt zachtjes geluiden. Sophie komt dichterbij het bed en babbelt zachtjes terug. Ze kijkt naar de tengere vrouw in het veel te grote bed en in een opwelling zegt ze: “Ik kom even bij je liggen. Vind je dat goed?” Mevrouw mompelt wat. En ondanks haar fysieke beperkingen probeert ze een stukje op te schuiven om ruimte te maken voor Sophie. Het is aandoenlijk om te zien. Voorzichtig kruipt Sophie naast mevrouw op het bed en slaat haar armen om haar heen. “Dit vind je fijn hè”, zegt Sophie zonder een antwoord te verwachten. Maar een heel duidelijk “Ja!” tovert een glimlach op het gezicht van Sophie.
Een kus met een kus
Als ze zo een tijdje stilzwijgend naast elkaar liggen begint mevrouw te bewegen. Sophie geeft haar ruimte en ziet dat mevrouw aan haar pantalon begint te trekken. Mevrouw trekt of plukt vaker aan haar kleding, dit is soms een uiting van ongenoegen. Maar deze keer niet, want Sophie ziet dat de broek wat scheef zit. “Die knelt een beetje zie ik”, zegt Sophie. “Ja”, antwoordt mevrouw. “Zal ik je even helpen?”, vraagt Sophie. Zonder op het antwoord te wachten trekt Sophie iets te snel aan de kleding. Een kreet van ongenoegen is het gevolg. “Oh, sorry”, zegt Sophie “Dat ging veel te snel.” “Ja”, zegt mevrouw kortaf.
“Dat gebeurt vaker hè, dat het jou te snel gaat. Dan kan jij niet anders dan schreeuwen”, zegt Sophie constaterend. “Ja en schelden”, vult mevrouw verrassend aan. Zachtjes begint ze te huilen. Sophie verstevigt haar omhelzing. “Laat de tranen maar komen”, zegt ze ontroerd, want dit raakt haar ook.
“Misschien moeten we nog even naar Droomland”, zegt Sophie na een tijdje. De tranen heeft ze voorzichtig met een zakdoekje weg mogen vegen bij mevrouw. Het knikje is veelzeggend. Als Sophie begint te zingen, mompelt mevrouw met haar mee. Ze zijn even één. Zacht streelt mevrouw over de arm van Sophie. Dit raakt haar diep en voorzichtig drukt ze een zoen op de wang van mevrouw bij het afscheid.
Een zoen die mevrouw laat weten dat ze lief gevonden wordt, haar laat voelen dat ze mens is. Nabijheid is iets dat iedereen nodig heeft, ook mensen met dementie. Net als eten en drinken. Hoe duidelijk dit is, laat mevrouw Willemens vandaag zelf zien aan Sophie. Want na de zoen brengt ze de hand van Sophie naar haar mond en liefdevol beantwoordt ze de kus met een kus.
Gerja Visscher