Regelmatig gaan we samen bij ons moeder op bezoek in het verpleeghuis, mijn zus en ik. Om alleen te gaan vinden we steeds moeilijker, daarom gaan we met tweeën. Moeder spreekt niet meer, reageert nauwelijks op onze aanwezigheid. Meestal slaapt ze, kijkt soms even op met een afwezige blik, om vervolgens weer in slaap te sukkelen. Ze herkent ons niet meer en het maakt ons zo verdrietig om haar zo te zien. We vragen ons vaak of ze nog herinneringen heeft. We voelen ons machteloos wanneer we zien hoe onbereikbaar ze is geworden voor ons.
Een verzorgende vertelde ons dat moeder de laatste tijd regelmatig bezoek krijgt van miMakker Loeloe. En dat ze erg geniet van die bezoeken. We waren zo verbaasd toen wij dat hoorden, maar eigenlijk ook wel nieuwsgierig. En we besloten een keer op bezoek te komen wanneer de miMakker er ook is.
Wanneer we die dag de huiskamer binnen willen stappen blijven we verrast in deuropening staan. Moeder zit naast een clown, wel één met een mooie hoed en glanzende, rode jurk. Moeder is wakker en kijkt stralend opzij naar de kleurrijke persoon naast haar. Dan weer naar de pop die Loeloe in haar armen heeft. Ze reikt met haar handen naar de pop in een uitnodigend gebaar om het van Loeloe over te nemen. Loeloe legt behoedzaam de pop in de armen van moeder. Liefdevol drukt moeder het popje tegen zich aan en geeft kusjes op het gezichtje van de pop. “Wat ben jij een lief meiske”, zegt ze zachtjes, maar duidelijk hoorbaar. De vertedering is gewoon voelbaar voor ons. We kijken elkaar aan en de tranen staan in onze ogen. Wat we zien raakt ons diep in het hart. Als vanzelf gaan we terug in de tijd en zien in gedachten ons moeder als oma met haar kleinkinderen.
Wanneer Loeloe zich weer heeft omgekleed komt ze nog even bij ons langs om na te praten over wat er gebeurde. Nel legt aan ons uit hoe zij als miMakker Loeloe zich aanpast aan de beleving van ons moeder. Nog steeds ontroerd vertellen we dat moeder altijd intens genoot van kleine kinderen. We hebben gezien dat dit gevoel opgeroepen werd door de pop en de interactie via de pop met Loeloe. En hoewel we nooit bedacht hadden om voor moeder een pop te kopen, besluiten we ter plekke dat wel te gaan doen. En die dan mee te nemen wanneer we op bezoek gaan.
Het bijzondere is dat vanaf dat moment we weer in contact kunnen komen met haar. Soms zingen we samen liedjes of knuffelen we alle drie met de pop. Het is net of we weer even terug gaan naar vroeger. De bezoeken zijn inmiddels kostbare momentjes van groot geluk geworden. En al lukt het niet altijd en is het verdriet er nog steeds, we kunnen samen zo genieten van de fijne contactmomenten met ons mam. We hebben geleerd dat we haar niet vanuit onze beleving moeten benaderen, maar dat we kijken waar zij zich fijn bij voelt. Makkelijk? Nee! Maar wel heel erg de moeite waard. We kunnen weer knuffelen met ons mam.
Twee dochters