Op dit moment is het in meerdere zorginstellingen verplicht voor het personeel en de bezoekers een mondneusmasker te dragen. Ook voor miMakker Sophie geldt deze maatregel. Dat is even zoeken en ontdekken. Maar tot haar verrassing zijn er ook met masker én rode neus de mooiste ontmoetingen. En wanneer Sophie dan ook nog eens haar mondkapje op clowneske manier weet mee te nemen in haar spel, blijkt het zelfs mevrouw Kolam te bekoren.
De kracht van niets doen
Mevrouw Kolam loopt te ijsberen over de gang. Haar blik spreekt boekdelen. Slinks kijkt ze naar miMakker Sophie, ze wil haar niet in de buurt hebben. Sophie herkent het loopje, mevrouw struint vaker rusteloos en dwangmatig over de gang. Sophie is inmiddels een paar keer in de ‘fout’ gegaan door te proberen mevrouw te laten stoppen om zo de rusteloosheid bij haar weg te nemen. ‘Iets moeten’ helpt hen echter allebei niet. Die valkuil is ook voor Sophie wel eens te groot. Maar vandaag niet, vandaag houdt ze het alleen bij voelen en afwachten.
Sophie ziet er vandaag wat anders uit met haar mondneusmasker. Wanneer mevrouw Kolam haar weer passeert, blijft ze tijdig stil staan. Ze kijkt langs mevrouw de gang in. Laat de onrust van mevrouw bij haar binnenkomen en doet verder niets. Sophie is dan ook heel verbaasd wanneer mevrouw ineens op haar afloopt en mompelt: “Kom!” Tegelijkertijd steekt mevrouw haar hand uitnodigend uit en slaat haar arm om de rug van Sophie. Gearmd lopen ze samen een tijdje gezusterlijk over de gang. De arm wordt een hand en na een tijdje laat mevrouw ook die weer los en vervolgt alleen haar weg. Nog steeds met een sombere blik.
Er zijn
Jammer denk je misschien, het is niet gelukt. Dat klopt als je er vanuit gaat dat het Sophie haar bedoeling is om mevrouw aan het lachen te maken. Maar dat is niet de intentie van een miMakker. De intentie van een miMakker is om er te zijn in het hier en nu, de gevoelens te erkennen voor wat ze zijn. Mensen door de sluiers van de dementie laten ervaren dat ze mens zijn. Niemand weet wat de precieze reden is waarom mevrouw Kolam zich voelt, zoals ze zich voelt. We kunnen er alleen naar gissen. Haar verwarring, verdriet en onzekerheid moet ze ook zelf een plekje kunnen geven. Wel altijd in een geborgen en veilige omgeving met liefdevolle mensen om haar heen.
En de kracht van humor
Later die ochtend is Sophie verrast als ze mevrouw Kolam aan de tafel in de huiskamer ziet zitten. In alle hectiek die daar gaande is, heeft Sophie haar komst niet opgemerkt. Haar hart maakt een sprongetje als ze ziet dat mevrouw groot plezier heeft. Mevrouw houdt haar buik vast van het lachen en de tranen stromen over haar gezicht. Ze is er namelijk getuige van dat Sophie ongelofelijk worstelt met een petitfourtje. Met haar mondneusmasker op zoekt zij op zeer stuntelige manier een geschikte manier om het geheel op te eten, dan wel mee te nemen. Dit alles onder leiding van mevrouw Balijns, die Sophie er op alle mogelijke manieren voor behoedt om er niet mee te smeren. En ondanks de onhandigheid van Sophie hierin ook nog slaagt.
Mevrouw Kolam haar vertrouwde olijke blik, die Sophie ziet als hun ogen elkaar bij het afscheid ontmoeten, zegt genoeg. Mevrouw heeft vanmorgen haar eigen weg kunnen volgen. We denken soms dat wanneer we niets doen, er ook niets gebeurt. Maar soms blijkt er gewoon zijn al meer dan genoeg. En wanneer ze dan ook nog eens een miMakker zo ziet stuntelen, dan komt zo’n lach als vanzelf.
Het team op deze afdeling draagt zorg voor de zo belangrijke geborgen en veilige omgeving voor mevrouw Kolam, mevrouw Balijns en alle anderen. Ze mogen zijn wie ze zijn. Sophie is blij dat ze daar eens per week onderdeel van mag zijn. Ze voelt zich er gewenst. En overal waar Sophie zich ‘gedragen’ voelt, weet ze dat dit voor de bewoners hetzelfde geldt.
Gerja Visscher