Het is vandaag de eerste keer dat miMakker Loeloe op bezoek gaat bij mensen met een verstandelijke beperking. Voor de oudere bewoners en de begeleiders van deze woonvoorziening is een miMakker onbekend. Wel kennen ze de clown van het circus en de televisie. Dat dit verwachtingen schept wordt al heel snel duidelijk.
Acht bewoners en twee begeleiders zitten vol verwachting klaar in een kring in de huiskamer. “Daar is de Pipo!” roept Marij, één van de bewoners, zodra miMakker Loeloe in de deuropening verschijnt. Onder luid applaus word Loeloe door Marij de huiskamer binnen geloodst. Loeloe wordt midden in de kring gezet. Tien gezichten kijken haar vol verwachting aan. Ze verwachten duidelijk een optreden.
Loeloe staat daar maar, met haar tas onder haar arm. De verwarring is groot, zowel bij hen als bij Loeloe. Waar blijft het ballonnenspel, de toeters, de bellen, de kunsten?
Loeloe krijgt het heel benauwd, het zweet staat op haar rug en voorhoofd. ‘Help!’ Ze denkt terug aan de lessen tijdens de opleiding. ‘Bij jezelf blijven, waarnemen, ervaren, voelen, durven wachten.’ Zweetdruppels zoeken zijn weg over haar rode neus.
Gered door de tas
Dan ineens wordt de stilte doorbroken door Josje, een vrouw met het syndroom van Down: ”Watte zitte inne tas?” vraagt ze nieuwsgierig. Loeloe kijkt verbaasd, o ja, haar tas! Ze houdt hem omhoog en doet heel langzaam de rits open voor Josje, samen kijken ze in de tas. Een tros met hele lange, glinsterende kerstkettingen ligt zo voor het pakken. Josje pakt ze uit de tas, ze zitten allemaal in de knoop. Marij en Loeloe leggen samen de tros kettingen op de tafel en een spel begint. Iedereen komt er bij zitten of staan. Samen spelen ze met de kettingen, ontwarren de knopen en hebben zoveel lol. De andere spulletjes uit de tas komen tevoorschijn. Veertjes om mee te kietelen, een muziekdoosje om muziek mee te maken. Van sjaaltjes maken ze slingers en cadeautjes en geven ze aan elkaar onder luid gejuich. Ze spelen jarig zijn, aaien elkaar met knuffels en genieten intens. Ze zingen en hebben een gesprek in klankentaal, wiegen mee in een dans met elkaar, knuffelen en geven kusjes. Zijn samen even stil als ze tegen elkaar hangend op de bank zitten. De rest van de middag hebben de bewoners en Loeloe vooral ontzettend veel plezier en er kwam geen circus aan te pas.
Voor mij, Nel, was dit een bijzonder leermoment als miMakker. Mij overgevend aan het gevoel van wanhoop en de verwarring, kwam de oplossing als vanzelf. Het kostte mij wat zweetdruppels, maar wat hebben we een plezier gehad die middag. Vanaf dat moment was de miMakker voor iedereen een makker. Geen clown die een optreden laat zien, maar een maatje waar je samen iets mee beleeft. Hoe heerlijk is dat.
De begeleiders waren verrast door de spontane reacties van de bewoners en was Loeloe een welkome gast die regelmatig terug mocht komen. Wanneer ze kwam, zat niemand meer klaar in een kring. Loeloe sloot gewoon aan bij wie er was en liet zich verrassen door wat er gebeurde.
Nel