In de ruimte waar ze zich heeft omgekleed en voorbereid zit miMakker Sophie in vol ornaat klaar. Haar spiegeltje is verruild voor een tablet. Ze wacht op Madelief, een collega uit de zorg, die op een andere locatie met een laptop de afdeling rond loopt. Want deze keer gaat Sophie niet zelf naar een verpleegafdeling, maar zit ze te wachten op een Beeld-bel-belevenis.

Madelief is nu degene die de keuzes voor Sophie moet maken. Naar wie gaat ze toe, wie heeft het nu nodig. Een taak die je niet moet onderschatten. Ook Madelief moet er ‘klaar’ voor zijn, zich ontspannen en vrij voelen. Het is nu geen handpop die ze wel eens gebruikt om contact te maken met de bewoners, maar een duffe laptop.

Tring, tring, tring, het duurt even voordat het scherm reageert op de aanraking van Sophie. Maar dan is er beeld aan de andere kant. Madelief zit inmiddels aan een tafel met mevrouw Edminton en mevrouw Nicoletta. Voorzichtig schuift Madelief de laptop in het gezichtsveld van mevrouw Edminton. Verder laat ze de regie volledig over aan mevrouw, net als dat Sophie dat zou doen. Niets hoeft, het mag. Ze neemt even afstand door een ander plekje in de huiskamer te kiezen. Haar aanwezigheid zou mevrouw af kunnen leiden.

Een beetje onwennig zit Sophie nu oog in oog met alleen mevrouw Edminton. Niet letterlijk, maar op een drie kilometer afstand. Op het moment dat Sophie een beetje beweegt, wordt het contact gelegd. Alsof ze live bij elkaar zijn. Mevrouw ziet de bloemen in het haar van Sophie, bewonderd haar kleding. “Wat is dit enig!” roept ze af en toe opgetogen. Ze schiet in de lach als Sophie plots ook haar schoenen in beeld brengt. “Ik ken jou, ik heb je vaker gezien. Wat is dit enig!”

Mevrouw geniet zichtbaar van wat zij ziet op het beeldscherm. Ze herkent Sophie en reageert op wat zij ziet. Doordat Madelief mevrouw de ruimte geeft, is mevrouw ook in staat om zelf het contact af te ronden.

Neuzen

“Ik hoop dat we je na afloop toch nog eens weer zien hoor!”, zegt mevrouw. Af en toe is het stil of buigt mevrouw wat dichter naar het scherm toe. Hun neuzen zouden elkaar in het echt kunnen raken. “Ik zie jou wel weer terug hoor”, zegt mevrouw. “Afgesproken”, antwoordt Sophie. “Tot de volgende keer.” “Tot de volgende keer”, herhaalt mevrouw. En met lucht- en handzoenen nemen ze afscheid.

Terwijl mevrouw wegkijkt, blijft het scherm staan en zo hoort Sophie op de achtergrond mevrouw Nicolletta tegen een verzorgster zeggen: “Dit is wel heel bijzonder.” “Ja, dit is wel heel bijzonder”, vindt ook de verzorgster.

Mevrouw Edminton kijkt nog even naar Sophie en zegt liefdevol : “Nou, ga maar naar iemand anders toe.” “Is goed”, zegt Sophie “Maar dan moet iemand mij wel even oppakken.” “Oh ja”, glimlacht mevrouw. “Zal ik haar even oppakken?” Het is Madelief die dat laptop weer meeneemt. Met nogmaals een paar lucht- en handzoenen en een herhaaldelijke doei wordt het contact afgerond. En Sophie wacht geduldig af naar wie Madelief de laptop nu brengt. Ze zal zich weer laten verrassen bij een volgende beeld-bel-belevenis.

Gerja Visscher

Share This