“Ga maar niet naar haar toe, ze is heel erg ziek, ze ligt op sterven.” De medebewoners van Roelien zijn zichtbaar bezorgd en brengen met deze woorden miMakker Sophie op de hoogte. ”Misschien alleen even om het hoekje kijken? Om afscheid te nemen?”, vraagt Sophie. Ze ziet dat de bewoners twijfelen, en dan zegt mevrouw Devogel kordaat: “Doe maar wat je hart je ingeeft meid.”
Even later staat Sophie in de kamer van Roelien. Ze ligt met gesloten ogen en rode blosjes op haar wangen in bed. Wanneer Sophie haar begroet met een zacht: “Dag Roelien”, doet ze haar ogen niet open, wel verschijnt er een brede glimlach op haar gezicht. Ze ziet er zo ontspannen uit.
“Ga je op reis?”, vraagt Sophie. “Nee hoor”, is haar antwoord. “Vind je het hier nog te mooi Roelien?” Weer glimlacht Roelien en zegt zacht: “Ja!” Dan opent ze haar ogen en kijkt ze Sophie aan zoals ze dat al zo vaak heeft gedaan. Ogen vol tederheid, liefde en genegenheid kijken Sophie indringend aan. En Sophie denkt: ‘Misschien is het de laatste keer dat ik hier in mag kijken?’
Roelien straalt en zegt hoe mooi, leuk en lief ze alles vindt. Woorden die ze wel vaker tegen Sophie uitsprak, maar nu voelt het anders. De liefde in mevrouw haar ogen en de woorden die ze uitspreekt, vinden rechtstreeks de weg naar Sophie’s hart.
Even kijken Sophie en Roelien elkaar nog diep in de ogen, dan neemt Sophie afscheid. En langzaam vallen Roeliens ogen dicht.
Niet lang na dit bezoek is Roelien in het bijzijn van onder andere haar dochter gestorven. Zij hield een ontroerend blog bij over het dementieproces van haar moeder en wat dat voor haar als dochter betekende. Het is te vinden op haar Facebook pagina: Breimschrijft
Gerja